Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2009

κείμενο για τους πρωτοετεις


ΑΛΛΟ ΕΝΑ ΒΑΡΕΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ;

Ελπίζουμε πως όχι. Το κείμενο δεν προσπαθεί να σε πείσει για τίποτε άλλο παρά για το πόσο σημαντικό είναι να συμμετέχεις ενεργά και κριτικά στον φοιτητικό σου σύλλογο (από μία υποκειμενική προφανώς σκοπιά, και με διάφορες χρήσιμες πληροφορίες).

Φοιτητικός σύλλογος;

Με την εγγραφή σου στο πανεπιστήμιο αιγαίου και στην σχολή θετικών επιστημών εντάσσεσαι αυτόματα και στον αντίστοιχο φοιτητικό σύλλογο της σχολής σου. Ο Σύλλογος Φοιτητών είναι κάτι περισσότερο από ένα σύνολο θεσμικών οργάνων και φοιτητικών παρατάξεων. Είμαστε όλοι εμείς που με τις απόψεις και τα χαρακτηριστικά μας συνθέτουμε ένα δυναμικό κομμάτι της ακαδημαϊκής κοινότητας. Το πανεπιστήμιο δεν είναι χώρος μόνο για τη διενέργεια των μαθημάτων. Είναι η καρδιά της ακαδημαϊκής κοινότητας που στεγάζει κοινωνικοπολιτικούς και πολιτιστικούς προβληματισμούς και μία πληθώρα δραστηριοτήτων.

Γενική συνέλευση;

Η γενική συνέλευση είναι το ανώτατο όργανο του φοιτητικού συλλόγου, σε αυτήν συμμετέχουν όλοι οι φοιτητές σε μία από τις λίγες αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες που υπάρχουν στο πανεπιστήμιο.

Είναι η διαδικασία στην οποία συζητάμε, κρίνουμε και αποφασίζουμε όλοι μαζί με ίσους όρους. Είναι το σημείο εκείνο στο οποίο παίρνουμε τις ζωές μας στα χέρια μας και καμία παράταξη δεν μπορεί να μας σταματήσει.

[Χρήσιμη πληροφορία: Με βάση το καταστατικό για να παρθεί μία επίσημη απόφαση από τον φοιτητικό σύλλογο είναι αναγκαία η ύπαρξη ενός συγκεκριμένου αριθμού φοιτητών (πρακτικά τουλάχιστον 100 άτομα). Αν κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό μπορεί να γίνει δεύτερη (ή και τρίτη) επαναληπτική συνέλευση (όπου χρειάζεται μικρότερος αριθμός φοιτητών). Αυτό είναι και το κρίσιμο σημείο, και για αυτό είναι ύψιστης σημασίας να συμμετέχουμε όλοι στις γενικές συνελεύσεις.]

Φοιτητικές παρατάξεις;

Στο Καρλόβασι (και σχεδόν παντού) η πλειοψηφία των φοιτητικών παρατάξεων (ΔΑΠ, ΠΑΣΠ, ΠΚΣ) έχει ξεκάθαρους στόχους. Ένα συνεχόμενο ψηφοθηρικό παιχνίδι, μαζί με μία ταυτόχρονη βαρετή και συγκινητική προσπάθεια να μας πείσουν πως:

· Είναι κάτι ξέχωρο από το κόμμα το οποίο πρεσβεύουν: Την στιγμή που όλα τα κείμενα τους και οι πολιτικές τους θέσεις καθορίζονται κάπου μακριά από τους ίδιους ανθρώπους που καταστρέφουν τις ζωές μας εδώ και δεκαετίες.

· Νοιάζονται για σένα: Χαρακτηριστική είναι η προσπάθεια κάθε παράταξης να «ψήσουν» τα μικρά έτη να είναι με το μέρος τους (είτε κάνοντας party είτε παρουσιάζοντας ένα ψεύτικο φιλικό πρόσωπο). Για τις παρατάξεις είμαστε απλά ένα νούμερο, μία παραπάνω ψήφος που θα στείλουν στα κομματικά τους επιτελεία και θα πάρουν bonus!


· Εν συντομία: Η μόνη πολιτική θέση της ΔΑΠ είναι η με κάθε τρόπο υποστήριξη των
θέσεων της Νέας Δημοκρατίας και ο εμπαιγμός του θεσμού των γενικών συνελεύσεων. Η ΔΑΠ ήταν εκείνη που προσπαθούσε με κάθε τρόπο να υπερασπιστεί την διάλυση του δημόσιου πανεπιστημίου και την κατάργηση του ασύλου (την περίοδο των καταλήψεων του 2006-2007). Η ΠΑΣΠ είναι το υπέρτατο παράδειγμα του απολίτικου χαμαιλεοντισμού. Μία συνεχής και φαινομενική αλλαγή θέσεων ανάλογα με το αν το (μ)ΠΑ(τ)ΣΟΚ είναι στην εξουσία σε συνδυασμό με ένα αστείο επαναστατικό προσωπείο. Η ΠΚΣ έχει και την πιο ξεκάθαρη πολιτική θέση. Όποιος διαφωνεί με το ΚΚΕ δεν έχει δικαίωμα λόγου. Ούτε καν δικαίωμα να αγωνίζεται! Πας μην ΚΚΕ, προβοκάτορας. Χαρακτηριστική άλλωστε και η θέση του ΚΚΕ κατά την διάρκεια του περσινού Δεκέμβρη.


· Το φαινόμενο των «ανεξάρτητων»

Στη Σάμο υπάρχει και η παράταξη των ανεξάρτητων. Συνοπτικά θεωρούμε πως πρόκειται για ένα προσωποκεντρικό σχήμα που αν και όταν ξεκίνησε μπορεί να είχε αγαθές/αγωνιστικές προθέσεις, εκφυλίστηκε με τα χρόνια σε ένα «πράμα» που θυμίζει τους προέδρους των δεκαπενταμελών στα σχολεία και τις αδελφότητες των χολιγουντιανών κολεγίων. Η ανυπαρξία συγκεκριμένων θέσεων και ο μόνιμος φόβος για πολιτικό λόγο δείχνουν και την μη σοβαρότητα τέτοιων οντοτήτων.


ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΤΙ ΠΡΟΤΕΙΝΕΤΕ;

Το αυτονόητο! Η συμμετοχή στις γενικές συνελεύσεις, η ενδυνάμωση του φοιτητικού συλλόγου και των αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών είναι η καλύτερη απάντηση στην ολοένα και αυξανόμενη επίθεση τόσο στον τομέα της εκπαίδευσης όσο και στη ζωή μας γενικότερα.